Pożegnanie absolwentów szkoły branżowej - kartka z kroniki szkolnej

„Tak niedawno żeśmy się spotkali, a już pożegnania nadszedł czas.
Tyle żeśmy z sobą przebywali, a dziś już wspomnienia łączą nas.”

Te słowa znanej piosenki wydają się dzisiaj szczególnie prawdziwe, gdy po kilku latach nauki opuszczacie mury naszej szkoły.

Wiele jest sentencji, złotych myśli autorytetów świata, które mogą pełnić rolę przewodnika po dróżkach, drogach i bezdrożach życia.

Lecz nie wystarczy tylko iść, ale iść we właściwym kierunku, nawet pod prąd. Patrząc wstecz na zadeptane ścieżki, każdy z Was dostrzeże zwykłą ludzką rzecz – to wierność serc.

Zamykając bowiem pewien etap w swoim życiu i zaczynając nowy zostawiacie część siebie tutaj, w tej szkole.

Naszą wspólną wędrówkę życia puentują słowa wiersza Edwarda Stachury:

„Wędrówką jedną życie jest człowieka;
Idzie wciąż,
Dalej wciąż,
Dokąd? Skąd?
Dokąd? Skąd?
Jak zjawa senna życie jest człowieka;
Zjawia się,
Dotknąć chcesz,
Lecz ucieka?
Lecz ucieka!
(...)
Wędrówką jedną życie jest człowieka;
Idzie tam,
Idzie tu,
Brak mu tchu?
Brak mu tchu!
Jak chmura zwiewna życie jest człowieka!
Płynie wzwyż,
Płynie w niż!
Śmierć go czeka?
Śmierć go czeka!

To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił
Jednak iść! Przecież iść!
Będę iść!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł!
Nie dam się!”

W przesiąkniętej patosem atmosferze Dyrekcja i całe grono pedagogiczne  życzy Wam:

Optymizmu i wiary we własne możliwości, wspaniałej przyszłości i sentymentalnego powrotu po latach w mury naszej szkoły.
Wyrażamy głęboką nadzieję, że z perspektywy lat możecie śmiało powiedzieć: „I nie żal nic i żal tak wiele.”