Dzień Niepodległości

Dziś w naszej szkole odbyła się uroczysta akademia z okazji Święta Niepodległości. Wspólnie uczciliśmy pamięć tych, którzy walczyli o wolność ojczyzny. Były piękne występy, patriotyczne pieśni i chwile refleksji nad historią Polski.

Dziękujemy wszystkim uczniom, nauczycielom i osobom zaangażowanym w przygotowanie wydarzenia.

To ważny czas, żeby zatrzymać się i przypomnieć sobie, jak cenna jest wolność.

Niech żyje Polska!

Historia Narodowego Święta Niepodległości – 11 listopada

Wprowadzenie święta

Ustawa Sejmu RP z 23 kwietnia 1937 r. ustanowiła 11 listopada Świętem Niepodległości.
Cytat z ustawy:
„…jako rocznica odzyskania przez Naród Polski niepodległego bytu państwowego i jako dzień po wsze czasy związany z wielkim imieniem Józefa Piłsudskiego…”.
Wydarzenia z 11 listopada 1918 r.:
- Rada Regencyjna przekazała pełnię władzy wojskowej Józefowi Piłsudskiemu.
- Tego samego dnia Niemcy podpisały rozejm w Compiègne, kończący I wojnę światową.

Okres międzywojenny (1919–1939)

Od 1919 r. rocznicę obchodzono, ale miała ona charakter wojskowy.
Po przewrocie majowym (1926 r.):
- Piłsudski, jako premier RP, ustanowił 11 listopada dniem wolnym od pracy w administracji państwowej.
- Kilka lat później dzień ten stał się również wolny od nauki.
- Organizowano nabożeństwa, akademie, wieczornice i uroczyste parady wojskowe.
Oficjalnie świętowano tylko dwa razy – w 1937 i 1938 r.

Okupacja (1939–1945)

Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę (1939):
- Święto obchodzono jedynie na emigracji – przez rząd RP na uchodźstwie i Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie.
- W okupowanym kraju obchodzenie było zakazane, lecz:
  - Publikowano w prasie konspiracyjnej artykuły patriotyczne,
  - Ozdabiano miejsca pamięci narodowej (np. Grób Nieznanego Żołnierza),
  - Pojawiały się napisy: „11 XI 1918”, „Polska żyje!”, „Polska zwycięży!”.

Okres powojenny i PRL

W 1944 r. w Lublinie, gdzie znajdowały się władze komunistyczne (KRN i PKWN), zorganizowano oficjalne obchody z paradą wojskową i akademią.
Miały one podkreślać rzekomą ciągłość tradycji walk o niepodległość.
W 1945 r. władze komunistyczne zlikwidowały Święto Niepodległości.
- W jego miejsce ustanowiono Narodowe Święto Odrodzenia Polski (22 lipca – rocznica Manifestu PKWN).
- Dążono do wymazania z pamięci społecznej postaci Józefa Piłsudskiego oraz daty 11 listopada.
- Zastępowano ją rocznicami:
  - wybuchu rewolucji październikowej (7 listopada 1917 r.),
  - powstania rządu Ignacego Daszyńskiego (7 listopada 1918 r.).
- Obchody 11 listopada były zakazane i zwalczane przez reżim.

Opozycja i odrodzenie święta (lata 70. i 80.)

11 listopada 1978 r. – pierwsze niezależne obchody po wojnie:
- Organizator: Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO).
- Wsparcie: środowiska kombatanckie, studenckie i Kościół katolicki.
- Uroczystości odbyły się w Gdańsku, Krakowie, Lublinie, Łodzi i Warszawie.
W następnych latach włączyły się:
- Konfederacja Polski Niepodległej (KPN),
- Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”.
W czasie „karnawału Solidarności” (1980–1981) święto obchodzono już jawnie.

Stan wojenny i lata osiemdziesiąte

Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r.:
- Opozycja organizowała niezależne obchody, nabożeństwa i marsze patriotyczne.
- Kwiaty składano m.in. przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie i Krakowie oraz przy pomniku Konstytucji 3 Maja w Lublinie.
- Władze PRL również uczestniczyły w oficjalnych obchodach, ale:
  - Służby SB, MO i ZOMO utrudniały niezależne świętowanie,
  - Manifestacje patriotyczne były tłumione, a uczestnicy represjonowani (m.in. w Gdańsku, Katowicach, Poznaniu – 1988 r.).