Ród Kościuszków wywodził się z Białorusi. Protoplastą roku był Konstanty Fiodorowicz zwany Kostiuszką. Był on urzędnikiem na litewskich dworach wielkoksiążęcych Aleksandra Jagiellończyka oraz Zygmunta Starego. Kościuszkowie z czasem spolonizowali się. Osiedlili się w majątku Siechnowicze, który podarował im król Zygmunt Stary.
Tadeusz Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 roku w Mereczowszczyźnie na Polesiu. Był synem Ludwika Tadeusza oraz Tekli z domu Ratomskiej. Mając 9 lat, wraz ze starszym bratem Józefem, zaczął uczęszczać do Kolegium Pijarów w Lubieszowie. Naukę chłopców przerwała śmierć ojca w roku 1758. Tadeusz zdecydował wówczas, że poświęci się karierze wojskowej.
W 1765 roku Kościuszko wstąpił do Szkoły Rycerskiej. Uczył się dobrze. Zwłaszcza z przedmiotów technicznych był wyróżniającym się uczniem. Po ukończeniu Szkoły, pozostał w niej jako instruktor. Ukończył ją w stopniu kapitana.
Dzięki wsparciu rodziny Czartoryskich, Tadeusz Kościuszko w roku 1769 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował edukację wojskową. W stolicy Francji Tadeusz spędził kolejnych pięć lat. Do Polski, będącej już po pierwszym rozbiorze, wrócił w 1775 roku, lecz nie znalazł tu dla siebie miejsca. Rodzinny majątek odziedziczył jego brat. Tadeusz postanowił ponownie wyjechać z ojczyzny. Jesienią tego samego roku znalazł się w Dreźnie, skąd wyruszył ponownie do Paryża. We Francji Kościuszko dowiedział się o wojnie, która wybuchła za Oceanem. Amerykanie walczyli o niepodległość przeciwstawiając się Wielkiej Brytanii. Tadeusz Kościuszko wiedział już, gdzie chce się udać.
W czerwcu 1776 roku Tadeusz Kościuszko wyruszył do Ameryki Północnej. Podróż trwała dwa miesiące. Kiedy dotarł na miejsce, został od razu przyjęty do amerykańskiej armii jako inżynier. Kościuszko zajmował się budową fortyfikacji pracując podczas wielu potyczek i bitew pomiędzy Amerykanami a armią brytyjską. Sławę przyniosła mu bitwa pod Saratogą, podczas której także wznosił fortyfikacje. Umiejętności Polaka znał i cenił sam Jerzy Waszyngton, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych.
W październiku 1783 roku Kongres amerykański awansował Kościuszkę do stopnia generała brygady. Dużą część swojego wynagrodzenia jako wojskowego Kościuszko przeznaczał na wykupywanie czarnoskórych niewolników, którym ofiarowywał wolność. W połowie 1784 roku Tadeusz Kościuszko zdecydował o powrocie do Polski.
Kościuszko osiadł w rodzinnym majątku. Interesowało go rozwijanie kariery wojskowej. Stało się to możliwe dopiero po reformach wprowadzonych przez Sejm Wielki (1788-1792), kiedy liczebność wojska polskiego została zwiększona do 100 tysięcy żołnierzy. W 1789 roku Kościuszko otrzymał nominację na generała majora wojsk koronnych.
Wkrótce po uchwaleniu Konstytucji 3 Maja (3 maja 1791), część magnaterii, w porozumieniu z Rosją, postanowiła obalić wszystkie reformy wprowadzone przez Sejm Czteroletni. W kolejnym roku zawiązano konfederację targowicką, której celem było całkowite poddanie Polski pod władzę carycy Katarzyny II. Wojsko polskie szykowało się do interwencji Rosji na terenie Rzeczpospolitej. Do walki przygotowywał się także Tadeusz Kościuszko. Dowódcą jednej z trzech dywizji, tworzących armię koronną, mianowano właśnie Kościuszkę.
18 maja 1792 roku wojska rosyjskie (w sile około 100 tysięcy żołnierzy) wkroczyły na terytorium Rzeczypospolitej. Rozpoczęła się wojna polsko-rosyjska, zwana tez wojną w obronie Konstytucji. Miesiąc później armia polska odniosła zwycięstwo w bitwie pod Zieleńcami. Ostatecznie jednak wojny z Rosją wygrać się nie udało. Sam Kościuszko odznaczył się w czasie walk wielkim bohaterstwem. Jako jeden z pierwszych został uhonorowany Orderem Virtuti Militari, który został ustanowiony właśnie podczas tego konfliktu. 1 sierpnia 1792 roku Kościuszko został mianowany generałem lejtnantem. Nominacji tej jednak, de facto, nie odebrał, gdyż dzień wcześniej – na wieść o tym, że król Stanisław August Poniatowski przystąpił do konfederacji targowickiej – podał się do dymisji.
Wkrótce po zakończeniu wojny Tadeusz Kościuszko wyjechał do Lipska, a następnie do Paryża. Obmyślał już sposób na wywołanie ogólnonarodowego powstania przeciwko zaborcom. We Francji szukał sprzymierzeńców dla swoich planów. Sprawa insurekcji stawała się coraz bardziej nagląca, zwłaszcza, kiedy 13 stycznia 1793 roku Prusy i Rosja porozumiały się w sprawie drugiego rozbioru Polski. W czerwcu tego samego roku Kościuszko przybył do Drezna, gdzie już wcześniej istniał silny ośrodek przeciwników targowiczan oraz wszelkich układów z Rosją. W głowie Kościuszki wyklarował się już plan wywołania insurekcji. W tej sprawie porozumiał się także z działaczami z kraju, głównie z Krakowa. W tym czasie jednak na trop „spiskowców” wpadły już władze rosyjskie. Kościuszko zdecydował, że powstanie musi wybuchnąć jak najszybciej, nawet jeśli nie jest jeszcze dostatecznie przygotowane (istniała groźba, że Rosjanie zredukują polskie siły zbrojne, a wielu żołnierzy trafi na Syberię). /więcej przeczytasz https://historia.dorzeczy.pl/nowozytnosc/358012/tadeusz-kosciuszko-biografia-kim-byl-polski-i-amerykanski-bohater.html /
35-959 Rzeszów
ul. Piłsudskiego 2
szkola@zszdz.rzeszow.pl
+48 510 998 031
